"در قسمتهایی از این متن، فیلم اسپویل شده است"
فیلم های زیادی در باب این موضوع و وجود یک رابطه احساسی بین دو نفر که به علت بیماری با مشکلاتی رو به رو هستند، ساخته شده است ولی به جرات می توان بخت پریشان را بهترین آنها دانست.
صداقت و سادگی دو شخصیت اصلی فیلم (هیزل و آگوستس)، یک احساس خوب و عشقی پاک را به بیننده منتقل می کند.
در ادامه داستان و رابطه ی ایجاد شده بین دو شخصیت اصلی، گاهی اوقات وجود بیماری سرطان به طور کامل از نظر بیننده کنار گذاشته می شود و او صرفا محو تماشای احساسات این دو می گردد. دیالوگهای فوق العاده ای در این فیلم استفاده می شود که هر کدام جای بحث و تفکر عمیق دارند. به نظرم این احساسات به صورت عالی بیان شده و این فیلم یکی از بهترین درام های حال حاضر سینماست. (در چند سال اخیر)
موضوع داشتن شکل بدی از بیماری سرطان ولی در عین حال امید به زندگی شاید در موارد کمی از فیلم غلو شده باشد اما با دیدن فیلم به صورت یک مجموعه کامل و دیدن رفتار آگوستس در اواخر فیلم، می توان از این موارد صرف نظر کرد.
از آنجا که این فیلم از روی رمانی با همین نام ساخته شده، برخلاف فیلم های دیگر که معمولا تغییراتی در اصل داستان ایجاد می شود، در این فیلم اصالت داستان کاملا رعایت شده است.
در اینگونه فیلم های احساسی، وجود اتفاقاتی می تواند داستان را دلنشین تر و جذاب تر کند که در این فیلم صحنه های زیادی مثل "بوسه در موزه" اینطور عمل کردند و در نهایت پایان تلخی بود که باوجود ناراحت کردن بیننده، این رابطه و عشق را جاودانی و از ارزش های مادی دنیا جدا کرد که به نظرم پایان قشنگیست که معمولا در فیلم های ایرانی از آن خبری نیست.
درباره این سایت